Een vraag die mij vaak bezighoud. Een vraag die als ze opkomt mij soms tot wanhoop kan drijven. Zeker op dagen dat het wat kil en bewolkt is en een gure wind mijn onrust aanjaagt.

Wat kunnen we bieden in tijden van economische-, sociale- en ecologische crisis, wat hoop doet gloren aan de horizon?

Alles was wat grijzig, koel en tochtig, deze dag. Behalve mijn dochter op haar knalrode fiets, bijna even rode wangen van enthousiasme en warme glimlach op haar gezicht. Door de wind ferm tegengehouden probeerde ik haar bij te houden op weg naar de horizon van vandaag. 

De moestuinen.

De vragen, activistische onrust en het gevecht tegen de dreigende wanhoop met mij meesleurend, reden we het schelpenpaadje op. Helemaal achterin dansten kleuren, joeg een warm onthaal alle kilte uit de dag. En gaf een met de hand geschilderd bordje op het hek, antwoord op al mijn vragen van die ochtend. Een ochtend die inmiddels duidelijk tot een grijs verleden behoorde en niets had bij te dragen aan een florerende toekomst.

“KINDERTUIN”

Onder een parasol die mijzelf weer terugbracht naar mijn kindertijd stonden bekers met snoeptomaatjes en komkommers. Op de andere tafel lagen houtenbordjes met namen die al snel enthousiast opgepakt werden met luid geroep: “Die is voor mij” 

Achter het lint, dat officieel ter opening werd doorgeknipt, wachtte geduldig 12 moestuintjes. Waar de liefde zichtbaar al in de grond was voorgezaaid. Tussen de ballonen was ieder tuintje voorzien van een emmer met gereedschap, zaden, naambordjes en niet te vergeten de meetlat.

Al snel werd ieder tuintje voorzien van een naam.

Geraakt en vertederd door de pure blijheid waarmee dit kleine stukje aarde zich zo gemakkelijk wist te vullen. Hoorde ik mijn dochter in de verte roepen: “Mam kom nou, oma Babs gaat het uitleggen.”

En het werd stil…

Alsof iedereen voelde dat wat hier op deze maandagmiddag werd uitgelegd van levensbelang was, ik bedoel is.

Terwijl iedereen met handen en voeten in de klei de uitleg in de vingers kreeg. Zag ik een mooi beeld. Daar zat de toekomstige generatie, de wijze lessen van oma Babs op te volgen. Voelen, proeven, ruiken en luisteren de basis van je eigen voedsel, in samenwerking met al het andere leven, verbouwen. Leren door te doen, je verbinden met alle natuur en daar vooral heel veel plezier aan beleven met elkaar. Op een afstandje stond een groepje toe te kijken, een wat oudere generatie, lichtelijk grijs. Nieuw leven in de brouwerij bekijk je van een afstandje. 

Ik hoop dat juist op dit stukje aarde de generaties toenadering zoeken. Er is over en weer zoveel van elkaar te leren. 

Het schuilschuurtje (echt overal is aan gedacht) bleef ongebruikt deze middag. De zon brak door, na de kilte droop ook de onrust van de wind af. Met je handen en voeten in de aarde, leren over seizoenen, verschillende soorten, je zintuigen gebruiken en samen buiten voedzaam bezig zijn(jong en oud). De Kindertuin is voorlopig het antwoord dat ik geef, wanneer mijn denken over de toestand in deze wereld, me de richting van wanhoop opduwt.

Even enthousiast en licht als mijn dochter, fiets ik voorlopig iedere maandagmiddag naar de Moestuinen, daar waar de hoop aan de horizon gloort.